Obszarem działania sołectwa jest wieś Koce-Basie.
Sołtys – Andrzej Wojtkowski
Rada Sołecka – Paweł Jaźwiński Grzegorz Tokarski Radna – Agata Koc Dzielnicowy – aspirant Grzegorz Kruszewski Mieszkańcy (stan na 31.12.2018 r.) – 175 Zabytki
1. Kapliczka, murowana, początek XX 2. Dom nr 31, drewniany, koniec XIX Warto wiedzieć
Ochotnicza Straż Pożarna – Koce-Basie 30A Powstała przed 1955 rokiem
Prezes – Andrzej Wojtkowski Wiceprezes – Władysław Koc Naczelnik – Mieczysław Koc Skarbnik – Wojciech Łuniewski Sekretarz – Jan Dąbrowski Członek Zarządu – Janusz Andrzej Koc Inseminacja zwierząt - G. Tokarski , Stacja paliw – S. Gnatowski, Handel stały i obwoźny – A. Tenderenda Historia
Wieś została założona na początku XV wieku - w czasach, gdy Podlasie znajdowało się we władaniu księcia Janusza I Mazowieckiego. Książę prowadził na tych terenach osadnictwo drobnego rycerstwa mazowieckiego. Pierwsza wzmianka o osiedleniu się tu szlachty pochodzi z roku 1464. (Archiwum Drohiczyńskie; Herbarz Kapicy-Milewskiego). Wieś Koce obejmowała kilka zaścianków szlacheckich zamieszkiwanych przez rodzinę Koców herbu Dąbrowa. Do dzisiaj w Kocach mieszkają liczni Kocowie - potomkowie rycerstwa z czasów króla Władysława Jagiełły. W XVI wieku dobra Koce zostały podzielone pomiędzy liczne potomstwo. Wtedy też w zapisach pojawiają się, do dzisiaj używane, nazwy poszczególnych zaścianków: Koce-Basie, Koce Borowe, Koce-Schaby i Koce-Piskuły.
Koce Basie, Koce Basie Dołki, Koce Borowe, Koce Piskuły, Koce Schaby, okolice szlacheckie i wsi, powiat bielski, gubernia grodzieńska, gmina Skórzec, w dawnej ziemi drohickiej, 34 do 47 wiorst od Bielska. Koce Basie mają 60 dziesięcin włościańskich, 178 dziesięcin drobnej szlachty; osada Koce Basie Dołki, własność Koców, 47dziesięcin; Koce Borowe 215 dziesięcin i Koce Piskuły 129 dziesięcin; folwark Koce Piskuły, własność Nilskich, 100 dziesięcin; wieś Koce Schaby 50 dziesięcin włościańskich i 123 drobnej szlachty. Gniazdo rodu Koców, którzy wedle tradycyi są potomkami Jadźwingów. Wspomiani w dokumencie z r. 1464 (Kapica, Herbarz 224). (Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, tom XV cz. II z roku 1902, s. 97 |